behişt

is. <fars.>

1. Dini etiqadlara görə, bu dünyada savab iş görmüş adamların axirətdə səadət içərisində yaşayacaqları yer; cənnət. <Xortdan:> Pərvərdigara, belə müqəddəs kişi cəhənnəmə düşəndə bəs behiştə kim göndəriləcək? Ə. H..

2. məc. Sondərəcə gözəl, mənzərəli, ürəkaçan yer haqqında. Dünya gözümdə behişt bağına döndü. M. F. A.. <Rüstəm:> Paris, nə Paris! Yer üzünün behişti desək, yenə xata eləməmişəm! Ə. H.. <Səfər bəy:> Pəh, pəh xudavəndi-aləm gör nə gözəl yerlər yaradıb, bura nəinki «el bulağı», lap behiştin bir guşəsi demək olar. . . B. T.. Bir bağım var, səfalı, yaraşıqlı və behişt kimi bir yerdir. M. İ.. // Şairanə təşbihlərdə. Sən bir behiştsən, zəmzəm ziynətdir; Nə fərq elər əhvalıma, sevdiyim. M. V. V.. Mənim bağü behiştim yardır, cənnətdə karım yox. S. Ə. Ş..